λεμφώματα

Κακοήθη νεοπλάσματα (καρκίνοι) του λεμφικού ιστού. Ταξινομούνται ανάλογα με την ιστολογική τους εικόνα. Ο πιο συνηθισμένος τύπος λ. σε νέους ανθρώπους είναι η νόσος του Hodgkin. Όλοι οι υπόλοιποι κακοήθεις όγκοι του λεμφικού ιστού είναι γνωστοί ως μη Hodgkin λ. και παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές από τη νόσο του Hodgkin. Επιπλέον διαφέρουν πολύ οι τύποι μεταξύ τους στον τρόπο ανάπτυξής τους και στην αντίδρασή τους στη θεραπεία. Τα λ. είναι από τις πλέον συνηθισμένες αιτίες θανάτων από καρκίνο και η συχνότητά τους αυξάνεται. Η μέση ηλικία διάγνωσης είναι τα 42 χρόνια και η συχνότητα προσβολής των ανδρών είναι μεγαλύτερη από αυτήν των γυναικών. Οι αιτίες είναι άγνωστες, αλλά σε μερικές μορφές, όπως το λέμφωμα του Burkitt, σχετίζονται με μόλυνση από τον ιό Espstein-Barr. Η δημιουργία λ. παρουσιάζεται ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έχουν εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, όπως, για παράδειγμα, σε όσους έχουν προσβληθεί από τον ιό του AIDS. Τα μη Hodgkin λ. διαιρούνται ανάλογα με τον τύπο και το σχήμα των νεοπλασματικών κυττάρων του λεμφικού συστήματος και ποικίλλουν ανάλογα με την επιθετικότητα και την πορεία της νόσου. Μερικά αναπτύσσονται και εξαπλώνονται γρήγορα και μπορεί να απαιτούν επιθετική θεραπεία. Άλλα εξελίσσονται αργά με υφέσεις και εξάρσεις, χωρίς να απαιτούν θεραπεία. Το πρώτο σύμπτωμα μπορεί να είναι ανώδυνη διόγκωση λεμφαδένων. Η ασθένεια μπορεί να προσβάλει ποικίλα όργανα, από τον εγκέφαλο μέχρι τον γαστρεντερικό σωλήνα. Μπορεί να συμμετέχουν γενικά συμπτώματα, όπως απώλεια βάρους, πυρετός και εφίδρωση, και να προκαλείται ευπάθεια σε λοιμώξεις. Η διάγνωση και η ταυτοποίηση του τύπου του λ. πραγματοποιείται με ιστολογική εξέταση του πάσχοντος λεμφαδένα. Η θεραπεία, όπως και η πρόγνωση, ποικίλλει ανάλογα με τον ιστολογικό τύπο και το στάδιο της νόσου και περιλαμβάνει ακτινοβολία, χημειοθεραπεία ή συνδυασμό και των δύο. νόσος (λέμφωμα) του Hodgkin. Κακοήθης νόσος του λεμφικού ιστού που οφείλει την ονομασία της στον Τόμας Χότζκιν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που την περιέγραψε το 1832. Εκδηλώνεται με ανώδυνη διόγκωση των λεμφαδένων (αρχικά συνήθως των τραχηλικών) και μπορεί να συνοδεύεται από πυρετό, εφιδρώσεις (συχνά νυχτερινές), απώλεια βάρους, αναιμία κλπ. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται όταν στην ιστολογική εξέταση των προσβληθέντων λεμφαδένων αναγνωριστούν τα χαρακτηριστικά για τη νόσο κύτταρα τύπου Reed-Sternberg. Σε περίπτωση που δεν υπάρξει έγκαιρη αντιμετώπιση, εγκυμονεί ο κίνδυνος να προσβάλλει τη σπλήνα και άλλα όργανα. Η πρόγνωση και η θεραπεία εξαρτώνται από το κλινικό στάδιο.